Na tej podstronie pragnę podzielić się w pigułce klimatem boliwjskiej ziemi. 

Boliwia jest pięknym krajem centralnej części Ameryki Południowej o trzykrotnie większej powierzchni od Polski, ale niemal trzy razy mniej zaludnionym. Prawie połowa mieszkańców zamieszkuje tereny małych miasteczek i bardzo licznych i małych wiosek.  

Pod kątem geograficznym kraj jest głównie podzielony na część górską i nizinną i można tu doświadczyć prawie każdego rodzaju klimatu – od upałów w lasach tropikalnych w rejonach dopływów Amazonki po andyjskie zimno na wysokościach ponad 6 tysięcy metrów nad poziomem morza. W ciągu roku mamy tu letnią porę deszczową, trwającą od listopada do kwietnia i zimową porę suchą – od maja do października. Im wyżej tym większe są różnice temperatur w ciągu roku oraz amplitudy dobowe – nawet do około dwudziestu stopni.

Boliwia jest najbardziej indiańskim krajem Ameryki Południowej składającej się z ponad 30 grup etnicznych i 37 języków urzędowych z których poza podstawowym hiszpańskim, najpopularniejszy jest język Quechua i Aymara. To zróżnicowanie odzwierciedla się również dużym zróżnicowaniem w kulturze, ubiorze, kuchni, sztuce, muzyce, budownictwie i bardzo licznymi regionalnymi tańcami. Unikalnymi na skalę światową darami natury jest najwyżej położone jezioro na świecie - Titicaca oraz największa pustynia solna – Salar de Uyuni.

Boliwia ma swoją bogatą a zarazem trudną historię. Początki jej historii związane są z Inkami, a bardzo znaczącym i trudnym okresem dla miejscowej ludności był okres hiszpańskiej konkwisty. Niepodległym krajem jest od 1825 roku.

Bogactwo przyrodnicze tego kraju związane jest również w wieloma złożami naturalnym. Pomimo tego Boliwia znajduje się w czołówce najbiedniejszych i najbardziej zadłużonych krajów Ameryki Południowej. Sytuacji tej nie pomaga duża korupcja i przemysł narkotykowy – produkcja kokainy.

Jeśli chodzi o strukturę religijną w Boliwii to około 70% społeczności stanowią katolicy, pozostałą część protestanci (ok 21%) oraz osoby praktykujący lokalne wierzenia

3) Moja posługa misyjna w Aiquile

Miejscowość, w której posługuję, jest bardzo ciekawym, jedenastotysięcznym miasteczkiem pokolonialnym, usytuowanym pośród malowniczych gór w środkowej części Boliwii, na wysokości około 2500 m n.p.m.

Aiquile powszechnie kojarzone jest z tego, że jest światową stolicą charango – niewielkiego, charakterystycznego boliwijskiego instrumentu o dziesięciu strunach, przypominającego małą gitarę, a zarazem też podobnego do mandoliny.

Wyjątkowym, a zarazem tragicznym dniem w historii Aiquile był 22 maja 1998 roku. Wtedy właśnie miało miejsce największe w historii trzęsienie ziemi w Boliwii. Zginęło wtedy 75 osób i wielu zostało rannych. Wiele budynków uległo zniszczeniu, w tym również tutejszy kościół parafialny, będący zarazem katedrą. Dzięki pomocy wielu osób i organizacji udało się odbudować miasto, ale nie zachowało już ono swojego wcześniejszego, charakterystycznego pokolonialnego klimatu.

W skład parafii, poza miasteczkiem przynależy ponad 80 wiosek. Ludzie w większości żyją tu bardzo skromnie i utrzymują się z rolnictwa, co w tym terenie jest bardzo wymagające.

Obecnie na parafii poza mną posługuje boliwijski ksiądz Macario Zurita, który jest proboszczem. Poza posługą sakramentalną na terenie parafii moim głównym zadaniem jest praca duszpasterska z dziećmi i młodzieżą oraz opieka duchowo-wychowawcza w internacie dla chłopaków pochodzących z okolicznych wiosek.

Dla mnie posługa misyjna pomimo wielu trudów i niedogodności to nieopisana przygoda z Jezusem. Różnorodność Kościoła w tym zakątku świata to w moich oczach Jego ogromny skarb. Świadomość niegodności reprezentowania tak dobrego Boga to wielka lekcja pokory oraz pokonywania własnych ograniczeń. Każdy dzień na misjach to dla mnie wielki dar od Boga.

Wparcie duchowe i materialne to niedoceniana często pomoc dlatego bardzo dziękuję za każdy wyraz solidarności i łączności.